Πέμπτη 17 Μαΐου 2007

Κάθε βράδυ αγκαλιάζω την πιο κρυφή μου σκέψη

Κάθε βράδυ αγκαλιάζω την πιο κρυφή μου σκέψη

Κάθε βράδυ αγκαλιάζω την πιο κρυφή μου σκέψη
και γέρνω στο κρεββάτι
Δεν έχω μάθει να ονειρεύομαι όπως άλλοι
Απρόσεκτα τσαλακώνω την ιστορία και το μύθο
Αβέβαια βυθίζομαι σε νερά και βούρκους
Όχι δεν ονειρεύομαι
ρουφάω με τα ορθάνοιχτα βρεφικά μου μάτια
τη ζωή που έρχεται
Ρωτάω μ' αφέλεια
και απαντάω με αβεβαιότητα
Πώς αγκαλιάζω τη θύελλα:
Πώς νικώ τους πόνους:
Πώς η ισχύς μου εν ασθενεία τελειούται:
Πώς όλα το πρωί γίνονται έγχρωμα,
βουβά,μακρινά,δυσπρόσιτα:
Πώς πεθαίνουμε τόσο ξύπνιοι:

Δεν υπάρχουν σχόλια: