Το βασίλειο της μνήμης και η άσπρη μύγα της σιωπής

Καίει ο ήλιος στο νότο.
Οι μέρες μεγάλες μες στα κόκκινα μεσημέρια,
της θλίψης και του καημού.
Γίνεται αλλιώς;
Πότε φεύγει η επόμενη μνήμη;
ρώτησες στα γκισέ των ζωντανών
και πλήρωσες με ο,τι είχε μείνει
στις τσέπες σου,
λίγη άμμο του χτες,
μια αγκαλιά φως,
κάτι αγαπημένα όνειρα…