Κάποτε με πέταξαν στη θάλασσα

-Κάποτε με πέταξαν στη θάλασσα!
-Και μετά σε τύλιξαν οι αιώνες;
-Όχι, νύχτωσε-ξημέρωσε, μέρες επτά!
-Και μετά σε ξαναγέννησε ο ύπνος;
-Όχι, απρόθυμος ναυαγός σε κάλυκα έμεινα
Κλειστός, συζητώντας με την κίνηση
-ναι- του αφρού-αυτή την αλλοπρόσαλλη.
-Και μετά, τα χρόνια του επτά, του εικοσιένα, του σαρανταεννέα…
-Αυτή η νύχτα του νου δεν έχει τελειωμό
Μάζεψα φίλους-αιωρούμενες σταγόνες-
Με στιλπνά γοβάκια οι πιο πολλές
Και παίξαμε παιχνίδια με το φως,
Αρραβώνες του σκότους άλλοτε ή πολύχρωμα τόξα της σιωπής
Στις πιο βαθιές εκστάσεις
-Μέσα εσύ, έξω αυτές
-Ξεχάστηκα στην τόση κίνηση,
Πού μυαλά να θυμηθείς τη φυλακή

(μετά την πλάκα του, ο καπετάνιος μάζεψε ξανά τους κάλυκες
-τελικά δεν ήμουν ο μόνος-
περίμεναν κι άλλοι στη σειρά,
άκοντες όλοι).
07-06-2005