οι ψυχές μας εν καμίνω...

Στο πίσω μέρος του τοίχου

μια εικόνα σου κρέμεται

σε βλέπω

έρχομαι πιο κοντά

κι ο τοίχος μακραίνει

όπως στα όνειρα

σε βλέπω

δροσερό αεράκι του καλοκαιριού

φύσηξε

κει στην άκρη του ύπνου αλλά

ακόμη σε βλέπω

να μπαίνεις αργά σε πανάρχαιο φούρνο

την ώρα που ο επιούσιος

φουσκώνει ήσυχα-ήσυχα

χωρίς φώτα και μέταλλα

με τη δική του ευλογία

και τη σιωπή

φοβάμαι τον τοίχο

φοβάμαι ν ανασάνω

φοβάμαι να ξυπνήσω

Ίσως να ζούμε ως εν εσόπτρω

οι φωνές μας εν πνιγμώ,

οι ψυχές μας εν καμίνω...