Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

οι ψυχές μας εν καμίνω...


Στο πίσω μέρος του τοίχου
μια εικόνα σου κρέμεται
σε βλέπω

έρχομαι πιο κοντά
κι ο τοίχος μακραίνει
όπως στα όνειρα
σε βλέπω

δροσερό αεράκι του καλοκαιριού
φύσηξε
κει στην άκρη του ύπνου αλλά
ακόμη σε βλέπω

να μπαίνεις αργά σε πανάρχαιο φούρνο
την ώρα που ο επιούσιος
φουσκώνει ήσυχα-ήσυχα
χωρίς φώτα και μέταλλα
με τη δική του ευλογία
και τη σιωπή

φοβάμαι τον τοίχο
φοβάμαι ν ανασάνω
φοβάμαι να ξυπνήσω

Ίσως να ζούμε ως εν εσόπτρω
οι φωνές μας εν πνιγμώ,
οι ψυχές μας εν καμίνω...

Ψιθυρίζεις


…Ψιθυρίζεις εντάσεις…

-Ψιθυρίζω ένα ραντεβού στον πλανήτη

της αγιασμένης απ τον έρωτα φύσης.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2007

Μην κλείσεις τα μάτια


Δεν θα κρεμάσω τα όνειρα
σε άδεια μανταλάκια.
Θα μείνω απέναντι,
μουρμούρισες και χώθηκες
(πώς να ξεχάσεις τους παλιούς λυγμούς;)
με το άδειο πορτοφόλι της μοίρας,
στους ατέλειωτους στίβους,
πούχουν την άμμο των χειλιών σου
να ψέλνει νύκτα μέρα τον έρωτα,
το χαμένο ευαγγέλιο της φθοράς,
την κίνηση του άλλου,
που αιωνίως θα υπάρχει άλλως,
κόντρα
στις επιθυμίες των πιο πιθανών νεκρών
και των νερών μιας στέρνας
στερημένης,
που ζητιανεύει τα σύννεφα του λίγου.
Όλα γίναν φως,
κι εσύ ακόμα ζητάς να ψαύσεις τύπους,
ήλων καρφωμένων εντός μου,
μια κλωστή απ τα σπλάχνα μου ως τα σύννεφα
η αγάπη μου
και από κάτω εκείνη η στέρνα-τάφος
να περιμένει, να περιμένει,
-ματαίως.

Πέσαν οι ξώβεργες
των μικρών πετεινών του ουρανού
αλλά και των μεγάλων,
της ατίθασης λίμνης των ονείρων.

27-05-07

Πέμπτη 24 Μαΐου 2007

Στη Συναγωγή των Ηλιθίων



Μόνο ο φόβος αντέτεινε η συναγωγή.
Ο φόβος πείθει,διδάσκει,νουθετεί,αλλάζει μυαλά,
ο Θεός - Φόβος.
Σπείρετε τον φόβο και ζητήσετε Λαόν κατακρημνισμένον,
γονυπετή κλαίοντα και εκλιπαρούντα "σωτηρία","έλεος" ή "νίκη".
Διστάζω...
Σ.Η:Φωνές...
Σέβομαι...
Σ.Η:Ύβρεις...
Ελ...
Ελαύνω...
Ελευθώ...
Ρία...
Μόνος Μεγαλείον Μοναξιάς Ταμείον.
Σ.Η:Φωνές...
Χλαμύδες στην πυρά.
Πού θα βρω κοινό τόπο,κοινό τρόπο,για πόσο,για πού,με ποιόν;

Τρίτη 22 Μαΐου 2007

ελάσσων ικέτης

Δεν είμαι εραστής της τελειότητας
αλλά ο ελάσσων ικέτης
του βλέμματος,
της θάλασσας των μικρών ψαριών
που ιππεύουν τη ράχη του κύματος
και γλεντούν διπλά το οξυγόνο

Κάποτε με πέταξαν στη θάλασσα

-Κάποτε με πέταξαν στη θάλασσα!
-Και μετά σε τύλιξαν οι αιώνες;
-Όχι, νύχτωσε-ξημέρωσε, μέρες επτά!
-Και μετά σε ξαναγέννησε ο ύπνος;
-Όχι, απρόθυμος ναυαγός σε κάλυκα έμεινα
Κλειστός, συζητώντας με την κίνηση
-ναι- του αφρού-αυτή την αλλοπρόσαλλη.
-Και μετά, τα χρόνια του επτά, του εικοσιένα, του σαρανταεννέα…
-Αυτή η νύχτα του νου δεν έχει τελειωμό
Μάζεψα φίλους-αιωρούμενες σταγόνες-
Με στιλπνά γοβάκια οι πιο πολλές
Και παίξαμε παιχνίδια με το φως,
Αρραβώνες του σκότους άλλοτε ή πολύχρωμα τόξα της σιωπής
Στις πιο βαθιές εκστάσεις
-Μέσα εσύ, έξω αυτές
-Ξεχάστηκα στην τόση κίνηση,
Πού μυαλά να θυμηθείς τη φυλακή

(μετά την πλάκα του, ο καπετάνιος μάζεψε ξανά τους κάλυκες
-τελικά δεν ήμουν ο μόνος-
περίμεναν κι άλλοι στη σειρά,
άκοντες όλοι).
07-06-2005

Δευτέρα 21 Μαΐου 2007

Όμορφα μάτια

όμορφα μάτια
ψυχής συγκέντρωση

όμορφα μάτια
ανέμου έλευση

όμορφα μάτια
σοφίας εγκώμιον

όμορφα μάτια
νυκτός εγκόλπιον

Άλλη μια αστεία μάχη

Άλλη μια αστεία μάχη
οι μέρες να πολεμάνε μέρες
τα λόγια,λόγια
οι επιθυμίες,επιθυμίες.
Κλείσαμε τα μάτια
σαν μόνη αντίσταση
και φιληθήκαμε.

Κυριακή 20 Μαΐου 2007

Η άλλη αιωνιότητα


Θάλασσες του χειμώνα,
θάλασσές μου,
δεν πρόδωσα τους μοναχικούς μας όρκους,
να, εκείνη η καταιγίδα
με τα φτερά ενός καλοκαιρινού ήλιου,
γέννησε λυγμούς ερωτικούς
σ ένα σώμα,το ξέρετε,
που πάντα διψούσε για λίγη αιωνιότητα,
υγρή και γήινη.

Σάββατο 19 Μαΐου 2007

Ειπώθηκαν όλα

Η πιο ατελής σχέση
μέσα απ την πιο τέλεια επικοινωνία.
Μοιραία κατάληξη χωρίς συνέπειες!

Το βασίλειο της μνήμης και η άσπρη μύγα της σιωπής

Καίει ο ήλιος στο νότο.
Οι μέρες μεγάλες μες στα κόκκινα μεσημέρια,
της θλίψης και του καημού.
Γίνεται αλλιώς;
Πότε φεύγει η επόμενη μνήμη;
ρώτησες στα γκισέ των ζωντανών
και πλήρωσες με ο,τι είχε μείνει
στις τσέπες σου,
λίγη άμμο του χτες,
μια αγκαλιά φως,
κάτι αγαπημένα όνειρα…

Πέμπτη 17 Μαΐου 2007

Ας είναι

Κι όσο βγάζουνε τα μάτια μου φωτιές
με πάθος νικητή
η σιωπή σου στήνει τρόπαια
σ΄όλο μου το είναι.
Αν αυτό δεν είναι παιχνίδι θανάτου
έρωτα θα το πω;

Το απώτερο

Το απώτερο ή την σύμβαση;
Κι αν η σύμβαση είναι θυσία του εγώ
πράξη ταπεινή κι απώτερη;

ΠΩΣ ΘΑΝΑΙ ;

ΠΩΣ ΘΑΝΑΙ
ΈΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ;
ΈΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ
ΈΝΑ ΦΛΥΤΖΑΝΙ ΚΑΦΕ
ΈΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ
ΚΑΙ Η ΕΝ ΑΠΟΥΣΙΑ
ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ ΑΠΌ ΓΥΡΩ.

Κάθε βράδυ αγκαλιάζω την πιο κρυφή μου σκέψη

Κάθε βράδυ αγκαλιάζω την πιο κρυφή μου σκέψη

Κάθε βράδυ αγκαλιάζω την πιο κρυφή μου σκέψη
και γέρνω στο κρεββάτι
Δεν έχω μάθει να ονειρεύομαι όπως άλλοι
Απρόσεκτα τσαλακώνω την ιστορία και το μύθο
Αβέβαια βυθίζομαι σε νερά και βούρκους
Όχι δεν ονειρεύομαι
ρουφάω με τα ορθάνοιχτα βρεφικά μου μάτια
τη ζωή που έρχεται
Ρωτάω μ' αφέλεια
και απαντάω με αβεβαιότητα
Πώς αγκαλιάζω τη θύελλα:
Πώς νικώ τους πόνους:
Πώς η ισχύς μου εν ασθενεία τελειούται:
Πώς όλα το πρωί γίνονται έγχρωμα,
βουβά,μακρινά,δυσπρόσιτα:
Πώς πεθαίνουμε τόσο ξύπνιοι:

Ας βρεθούμε ξανά

Ας βρεθούμε ξανά
είπαμε από μέσα μας
και κρατήθηκα απ την άκρη των παπουτσιών σου
μέχρι που έστριψες τη γωνία.
Όταν θέλεις κάτι πολύ
γίνεσαι ή γίνεται φως;
(για να εξηγήσω και ένα όνειρο που με βασανίζει).

Αυτή την ώρα μείνε εικόνα

Αυτή την ώρα μείνε εικόνα
όραμα και στιγμή απέναντι
άφθαστη κι απερινόητη
αποδεκτή,οικεία,μακρινή
ήχος μειλίχιος στ’άδυτά μου
έρωτας ασύντακτος
σ’εποχές μεταλλικές,
δεν θα σ’αρνηθώ
αλλά και δε θα θητεύσω
στη φθορά του χρόνου.