Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Η διαύγεια του τετελεσμένου…

Η διαύγεια του τετελεσμένου…
Η ομίχλη του γίγνεσθαι…
Ανάμεσα στους δυο ορίζοντες βρίσκεται η χώρα μας,
κυλά η ζωή μας.
Έχει το τετελεσμένο, ομίχλες και σκιές στη διαύγειά του μέσα.
Έχει το γίγνεσθαι, κοίλα τοπία που σαν ναοί φωτοβολούν
στην ομίχλη του μέσα.
Μα ποιο είναι τετελεσμένο; Ποίο το γίγνεσθαι;
Ποια είναι η χώρα μας; Και η ζωή μας;
Το ταξίδι κινά από την Τροία.
Κύκλους αμέτρητους - χρόνους δέκα - διανύσαμε γύρω από το
ιερόν πτολίεθρον πριν την ανώφελη πτώση.
Ανώφελη; Όχι. Χωρίς αυτή, το ταξίδι για την Ιθάκη δεν θα υπήρχε.
Βγήκαμε πλούσιοι από τους κύκλους της αυταπάτης.
Εισήλθαμε στη σπείρα της ζωής που αξίζει.
Εισήλθαμε από την πύλη του ονείρου. Του ονείρου που σηματοδοτεί
και διαχωρίζει το τετελεσμένο από του ταξιδιού το γίγνεσθαι.
Μα και το ταξίδι γεμάτο είναι με παραισθήσεις, αιχμαλωσίες,
μάχες, απάτες, αυταπάτες. Και ο σκοπός του καμιά δεν έχει σχέση
με αργαλειούς και πιστές Πηνελόπες.
Του ταξιδιού το γίγνεσθαι βιώνεται μόνο. Για να καταγραφεί,
πρέπει να γίνει τετελεσμένο.
Μέχρι τότε αρμενίζουμε στο τρικυμισμένο πέλαγο των σχέσεων
των ανθρώπων. Με εφόδια το πάθος, τη φαντασία, το όνειρο,
την επιθυμία.
Χωρίς ποτέ να γνωρίζουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε.
Ετούτο το ταξίδι είναι η πραγματική μας ζωή.
Η ζωή μας γίνεται γνωστή εκ των υστέρων...

του Νίκου Πάντζαλη
(που μας λείπει...)

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Σκέψεις κι απορίες

Τί έχει διάρκεια;
Τί πολεμάει το χρόνο;
Ο χρόνος θα επιβάλλει τους όρους του στη ζωή;
Ή ο τρόπος της βίωσης του χρόνου;

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Ερημικό

Απόψε χιόνισε πολύ
στην πολιτεία

Αγάπες και κρύσταλλα
χυμούν μες στη νύχτα

Πού να γείρω το κεφάλι
ν' ατενίσω τη σιωπή των δέντρων
ν' αγαπήσω

Πού να γείρω το κεφάλι


του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου (Δύσκολος θάνατος)

Καλύτερα πηλός


Πλάθουμε
χέρια, πόδια
ρωγμές και καμπυλώματα
Τάχα πως κατανοούμε.
Μετά
κρυφά φυσάμε πνοές
στα κλειστά βλέμματα
Κι ούτε που τ' ομολογούμε.

Xρύσα Πανταζή
http://hcasun.blogspot.com/

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ

Πρέπει να σας ομολογήσω

ότι δεν με ενθουσιάζει

η ριπή του ανέμου

που σχίζει κόκκαλα

και τα πετάει στο πεζοδρόμιο

Πάντως ότι και να γίνει

δεν θα παρασταθώ ευχαρίστως

στην κηδεία μου -- γι' αυτό

θα προφασισθώ ένα συνάχι

ότι κάνει κρύο ή ότι βρέχει

κι ότι μπορεί να κρυολογήσω

Θα προφασιστώ πονοκέφαλο

ή πονόδοντο -- ή πως έχω

ένα σημαντικό ραντεβού

με τον γιατρό μου αύριο

ή ότι είμαι "εκτός πόλεως"

Δεν είμαι από αυτούς

που τους θάβουν εύκολα

έστω ακόμα κι εν ζωή όπου

πολλοί άθαφτοι κυκλοφορούν

στους δρόμους και στα σπίτια

Από αυτό το άκρον άωτον

του ποιητικού μας λόγου εξέχει

από μνήμα πρόσφατο ρηχό

ένα χέρι που κρατάει ένα μολύβι

κι από νεκρούς και ζωντανούς

εξίσου το μισθό του διεκδικεί

Νάνος Βαλαωρίτης

ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ


Οι φωνές στο κατάστρωμα ήταν σημάδι για τη στεριά.

Κάποιος ψιθύρισε: "Αυτό που μου προσφέρεται, το φοβάμαι, κι αυτό που με αρνείται, το επιθυμώ με πάθος...".

Η βροχή ανακατευόταν με τη θάλασσα. Τα μάτια έτσουζαν και το δέρμα πονούσε σαν τη βαριά σκιά των προγόνων. Τα πανιά ήταν άδεια, τα σχοινιά σφιχτά. Οι αντένες χτυπούσαν αργά και ρυθμικά. Σταυροκοπήθηκαν. "Μακρινές οι νεφέλες της ψυχής όσο ο άνεμος γαληνεύει".

Δεν πάτησαν στο χώμα. Το ξημέρωμα τους βρήκε μεσοπέλαγα.

Αργότερα μαθεύτηκε ότι τα ίχνη τους χάθηκαν. Δεν άφησαν τίποτε γραπτό παρά λίγους στίχους, τραγουδισμένους από στόμα σε στόμα, για τα χίλια τους πρόσωπα.

Βασίλης Ρούβαλης

ΚΙ ΑΥΤΟΙ


Κι αυτοί που ήσαν κάποτε αθώοι

αυτοί που λογαριάζονταν "σκληροί"

-για τούτο και τους αγαπούσαμε-

δεν κράτησαν πολύ

Μόνο στο ύφος τους το κάτι τις

της αθωότητας παλεύει ακόμη

μα έχει πάψει να τους μοιάζει

τώρα από καιρό

όπως κι εμείς έχουμε πάψει

σ' ό,τι μας έμοιαζε να μοιάζουμε

Κι όπως ο Θόδωρος άλλοτε, το ξύλινο

ποδάρι του, βγάνω κι εγώ

βράδυ πριν πέσω, τη φωνή μου.

Νίκος Αντωνάτος

ΚΕΦΑΛΙ ΜΙΚΡΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΣΕ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ


Είσαι καλός εσύ~ βλέπεις το παρελθόν κι ευχαριστιέσαι.

Κάθε μέρα το ίδιο παρελθόν: ένα κεφάλι μοναχό.

Ό,τι απέμεινε απ' το κορμί.

Σίγουρο παρελθόν.

Όμως εγώ μεγάλωσα, έχω πεθάνει πια

Κι ακόμα δεν απέκτησα κορμί.

Αυτό ποτέ σου δεν το είδες.

Είχα για λίγο μοναχά τις νύχτες που κοιμόσουν

Μα μου το σπάραξαν

Γυναίκες, άντρες και παιδιά

Ολόκληρες πατρίδες αυταπάτες

Θηρία πέρασαν

Τις νύχτες που εσύ κοιμόσουν

Μεσ' το δικό μου παρελθόν

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ