Ναυαγός σε κάλυκα

-Κάποτε με πέταξαν στη θάλασσα!

-Και μετά σε τύλιξαν οι αιώνες;

-Όχι, νύχτωσε-ξημέρωσε, μέρες επτά!

-Και μετά σε ξαναγέννησε ο ύπνος;

-Όχι, απρόθυμος ναυαγός σε κάλυκα έμεινα

Κλειστός, συζητώντας με την κίνηση

-ναι- του αφρού-αυτή την αλλοπρόσαλλη.

-Και μετά, τα χρόνια του επτά, του εικοσιένα, του σαρανταεννέα…

-Αυτή η νύχτα του νου δεν έχει τελειωμό

Μάζεψα φίλους-αιωρούμενες σταγόνες-

Με στιλπνά γοβάκια οι πιο πολλές

Και παίξαμε παιχνίδια με το φως,

Αρραβώνες του σκότους άλλοτε ή πολύχρωμα τόξα της σιωπής

Στις πιο βαθιές εκστάσεις

-Μέσα εσύ, έξω αυτές

-Ξεχάστηκα στην τόση κίνηση,

Πού μυαλά να θυμηθείς τη φυλακή

(μετά την πλάκα του, ο καπετάνιος μάζεψε ξανά τους κάλυκες

-τελικά δεν ήμουν ο μόνος-

περίμεναν κι άλλοι στη σειρά,

άκοντες όλοι).

07-06-2005