Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ


Οι φωνές στο κατάστρωμα ήταν σημάδι για τη στεριά.

Κάποιος ψιθύρισε: "Αυτό που μου προσφέρεται, το φοβάμαι, κι αυτό που με αρνείται, το επιθυμώ με πάθος...".

Η βροχή ανακατευόταν με τη θάλασσα. Τα μάτια έτσουζαν και το δέρμα πονούσε σαν τη βαριά σκιά των προγόνων. Τα πανιά ήταν άδεια, τα σχοινιά σφιχτά. Οι αντένες χτυπούσαν αργά και ρυθμικά. Σταυροκοπήθηκαν. "Μακρινές οι νεφέλες της ψυχής όσο ο άνεμος γαληνεύει".

Δεν πάτησαν στο χώμα. Το ξημέρωμα τους βρήκε μεσοπέλαγα.

Αργότερα μαθεύτηκε ότι τα ίχνη τους χάθηκαν. Δεν άφησαν τίποτε γραπτό παρά λίγους στίχους, τραγουδισμένους από στόμα σε στόμα, για τα χίλια τους πρόσωπα.

Βασίλης Ρούβαλης

Δεν υπάρχουν σχόλια: