Πάντα στο θάνατό μας παίρνουμε τα βουνά

			Πάντα στο θάνατό μας παίρνουμε τα βουνά
			Πάντα σέρνουμε τη σιωπή πίσω μας
			σαν ξεραμένο χόρτο του καλοκαιριού
			Οι γιορτές τελειώσαν από χρόνια
			Κοιμόμαστε ως συνήθως
			Ξυπνάμε ως συνήθως
			Που και που θυμόμαστε να πεθάνουμε
			και παίρνουμε τα βουνά.
			Οι αγάπες που μας δοκίμασαν
			μας άφησαν ενθύμιο τη νύχτα τους
			Το τραγούδι τώρα ρηχό
			Οι φίλοι δεμένοι πισθάγκωνα
			το πρόσωπό σου,το πρόσωπό σου
			βροχή από ξένες στιγμές.
			Που και που θυμόμαστε να πεθάνουμε
			και παίρνουμε τα βουνά.
			Ποιός νάξερε ότι τα τρελλά μας ταξίδια
			οι ατίθασοι έρωτες
			τα καλοκαίρια που φεύγαμε μόνοι στον κόσμο
			οι χειμώνες που δεν μαζευόμασταν πουθενά
			Ποιός νάξερε
			ότι θα κρατούσαν τόσο λίγο
			ότι θ'αφευγαν τόσο μουλωχτά και δόλια
			Που και που θυμόμαστε να πεθάνουμε
			και παίρνουμε τα βουνά.
			Παίρνουμε ότι μας έχει απομείνει
			τις μνήμες,
			τα διαλυμμένα όνειρα,
			και ξεφορτώνουμε
			ξεφορτώνουμε με τις ώρες τα μπάζα μας
			Μ.Π