Ή Αυτόνομη Δημοκρατία της Μνήμης (Πεζογράφημα)

https://bit.ly/48qbkeY

Αθωότητα (Ποίηση)

https://bit.ly/48qbkeY

Ένας Προμηθέας ανάμεσά μας (...και ως Ποίηση)

https://bit.ly/48qbkeY

Βαγγέλης Κορακάκης - Μάνα που ζω

 Έτυχε να με γεννήσεις
και ζωή να μου χαρίσεις
στον πιο δύσκολο καιρό
μάνα πού ζω

Το βαρκάκι που με φέρνει
εμπατάρησε και γέρνει
πες μου πού να κρατηθώ
πού να σταθώ
Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι
Ένα τέτοιο χαρακτήρα
μάνα μου από ποιον τον πήρα
σε ποιον έμοιασα να ξέρω
που υποφέρω
Όλα γύρω με πειράζουν
και γρουσούζη με φωνάζουν
με πληγώνει ό,τι δω
μάνα πού ζω
Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι.
http://youtu.be/6cAuDZ4vsF4

Σώπα

…σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι πάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, κι όλα πολύ εύκολα. Μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!...

Αζις Νεσίν

Στην απέναντι όχθη

κι ενώ σε γεννούσα
αναρωτήθηκα,
μήπως κι αυτός ο κόσμος
υπήρξε ποτέ κύημα
μιας άλλης ατίθασης νιότης μου;

Μ.Π

«Αυτές τις μέρες διάβαζα δημοτικά τραγούδια
για τ' άθλα των κλεφτών και τους πολέμους
Πράγματα συμπαθητικά, δικά μας, γραικικά.
Διάβασα και τα πένθιμα για το χαμό της πόλης.
Πήραν την πόλιν, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη.
Και τη φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν
ζερβά ο βασιλιάς και δεξιά ο Πατριάρχης
ακούστηκε κι είπε να πάψουν πια.
Πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα Βαγγέλια.
Πήραν την πόλιν, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη.
Όμως εκείνο που με άγγιξε πιο πολύ
ήταν το άσμα το Τραπεζούντιο με την παράξενή του γλώσσα
και με τη λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων
που ίσως όλο πίστευαν πως θα σωθούμε ακόμη.
Μα αλίμονο μοιραίον πουλίν
από την πόλη έρτε
μες σο φτερούλιν' αθ εν' χαρτίν περιγραμμένον
κι ουδέ σην άμπελον κονεύ μηδέ σο περιβόλιν
επήεν και εκόνεψεν σου κυπαρίσσ' τη ρίζαν.
Οι αρχιερείς δε δύνανται ή δε θέλουν να το διαβάσουν
Σέρας υιός γενήκασεν αυτός που το παίρνει το χαρτί
Και το διαβάζει κι όλο φύρεται
Σίτα αναγνώθ' σίτα να κλαίει
Σίτα να κρούει την κάρδιαν
Να αλί εμάς να βάι εμάς
η Ρωμανία πάρθεν.»

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

το γεγενημένον εκ της σαρκός, σαρξ εστί και το γεγενημένον εκ του Πνεύματος πνεύμα εστί, Ιω. 3,6

Γράφουμε, καταθέτουμε την ψυχή μας, δεν είμαστε του κόσμου, περίεργοι λένε ότι είμαστε, δεν βολευόμαστε, δεν είμαστε οι μόνοι, αυτόν τον τρόπο βρίσκουμε, με τις λέξεις, πιο δύσκολο- πιο εύκολο; ποιος θα το πει; καθένας και άλλη φύση, αλλά κάπου κάπου συναντάμε τον άλλον, μετά τον χάνουμε, τον ξαναβρίσκουμε, φιδωτά ποτάμια οι λέξεις μας, σύμβαση είναι οι λέξεις, ο καημός μόνο υπάρχει, το έτερον αναζητούμε, ευτυχώς δεν το βρίσκουμε, κι έτσι αύριο πάλι στον αγώνα, το πρόσωπό μου ψάχνω και δεν θα το βρω, ίσως βρω εσένα, ίσως τον ουρανό, ίσως έχω ήδη φύγει από δω και περιμένω το σαρκίο μου, αφύσικο πλάσμα θα μου πουν, αφύσικο να αγωνιάς για τον κόσμο όλο, το μέρος προς το όλον ή από το όλον το μέρος; Κι αν το μέρος είναι πύκνωση του όλου, εσαεί αγώνας για το όλον, το άλλο, μια ελεγεία, ένα βλέμμα, του παντός δια παντός, τα λόγια μας κάποτε θα στεγνώσουν, θα ξεθωριάσει η εικόνα, τη θλίψη θα κουβαλάμε της απώλειας, του άλλου που δεν προλάβαμε να τον έχουμε, που δεν αγγίξαμε, που δεν είδαμε ούτε καν εν εσόπτρω, δεν είμαι δούλος της σάρκας αλλά δια της σαρκός το πνεύμα, δεν είμαι χιλιαστής του έρωτα, δεν είμαι εδώ, δεν είμαι εκεί, πορεύομαι και μ ακολουθούν και την πορεία άλλων ακολουθώ

Μ.Π

Ιδρώτας απόκοσμος

Ίδρωνα συνέχεια

για μέρες και νύχτες.

Η ζέστη με κυκλωτικές κινήσεις

έμοιαζε κυρίαρχη στον κόσμο των υγρών μου.

Μέχρι που μπήκε η εικόνα σου στον κύκλο.

Άλλος ιδρώτας, απόκοσμος.

Όπου και νάσταζα

υποχωρούσε η ύλη

σεμνά και με αισχύνη.

Ερωτηματικό

Θυμάσαι εκείνο το βράδυ

που μιλούσαμε

για τους νεκρούς μας;


Τί να απογίναμε άραγε;





(Σπύρος Αραβανής-Από τη συλλογή Ανοσία της Άγνοιας)

Φλόγες ψυχής (1)

Οχτακόσιοι άνθρωποι σε δέκα χρόνια
Ογδόντα ανά έτος
Πελάτες, άγνωστοι
Άνοιξαν την πόρτα
Τους πούλησες
Τον εαυτό σου
Κι έφυγες.
Σ’ αναζήτησαν; Κανείς!
Κι ας πλήρωσαν τα αργύρια.
Τα πληρωμένα όνειρα
Γρήγορα ξεχνιούνται.

(Αθωότητα)

Πώς να κοιταχτούμε

ξανά στα μάτια;

Τι έχει μείνει απ την πάστα των ανθρώπων

που είχαν την αθωότητα του λίγου;

Που μεσ την φτώχεια κρατούσαν ψηλά το κεφάλι;

Κυνηγώντας τη νίκη

χάσαμε το ήθος,τη ντροπή

και τα πρόσωπα,

που με το βλέμμα αγαπήθηκαν,

μερικές φορές και με τη μνήμη.

Οκτώβριος 2002

DEAD MAN IS WALKING

Οι πιο προικισμένοι άνθρωποι, τόσο απ’ την άποψη της ανάπτυξής τους όσο κι απ’ της από μέρους τους χρήσης των χαρισμάτων τους, αποτελούν ένα μέρος της συλλογικής δύναμης κι υπόκεινται στους νόμους της αλληλεγγύης με τον ίδιο τρόπο, όπως και κείνοι, που εκτελούν τις πιο ασήμαντες λειτουργίες. Επιπρόσθετα, οι προηγούμενοι οφείλουν πολύ περισσότερα στην κοινωνία απ’ ότι οι τελευταίοι. Κατά συνέπεια, μπορεί να υπάρξει πολύ λιγότερη δικαιολογία για αξιώσεις που αφορούν υπέρμετρες αμοιβές. Πέτρος Ιωσήφ Προυντόν

Οι άνθρωποι που χειρίζονται νομικά ζητήματα και κατέχουν θέσεις – κλειδιά σε επιχειρήσεις, εταιρίες, οργανισμούς, αποκτούν τεράστια δύναμη και καταδυναστεύουν το όλο θεσμικό σύστημα εργασίας. Με όπλο την γνώση των νόμων, καταστρατηγούν κάθε αλήθεια της φαινομενολογίας του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, καλλιεργούν τη δική τους αλήθεια, χτίζουν τη νέα αριστοκρατία (διευθυντές επιχειρήσεων, ανώτατα στελέχη ανωνύμων εταιρειών, μάνατζερ, κ.ά.).

Μια αριστοκρατία αποκομμένη από πολιτιστικά ερείσματα, γιατί η μόνη ιδέα που τους συνέχει είναι το κέρδος, ενώ παράλληλα ακρωτηριάζουν κάθε ίχνος οντολογικής αυτονομίας.

Μια κάστα τεχνοκρατών που πολλαπλασιάζει την εικονική πραγματικότητα, που θεοποιεί το οικονομικό κέρδος, που περικόπτει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, που στραγγαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Άνθρωποι που σπούδασαν τις ατομικές ελευθερίες, που διδάχθηκαν το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου, που μελέτησαν τον Αριστοτέλη, τον πρώτο διδάξαντα για τα ευεργετήματα της μικρής ιδιοκτησίας και το όνειδος της τοκογλυφίας.

Οι κενές και αποστεωμένες πολιτικές νόρμες του New Age συγκεκριμενοποιούνται στα γραφεία τους, η σκέψη τους καθίσταται «φαντασματική», διχασμένη. Είναι με ονοματεπώνυμο και είναι κοντά μας. Μακρυά είναι μόνον οι προθέσεις τους. Μακρυά είναι μόνον οι ανεμόμυλοι του Δονκιχωτισμού τους και εφόσον η εσφαλμένη γνώση τους είναι προς την απώλεια κάθε σταθερά ριζωμένης ταυτότητας, η θεραπεία τους τείνει συμβατή με το σχήμα της διαλεκτικής σχέσης προς τους άλλους.

Έμαθαν όχι μόνο το δικαίωμα της κυριότητας αλλά και την κατάχρηση δικαιώματος.

Εκτελούν οριζόντια άσκηση εργασίας καθώς συντονίζονται με την κουλτούρα της πληροφορικής, πλην όμως υπεξαιρούν τις πολύπλοκες δυνατότητες της διαμεσολάβησης.

Ξεχνούν πως επιστήμη δεν είναι μόνο δράση ^. είναι ο συσχετισμός των εμπειριών και ο βιωματικός συνδυασμός μέσω της σκέψης.

Ξεχνούν πως η ζωή δεν είναι άσκηση επί χάρτου ^. πως με αριθμούς δεν εξαλείφονται στρατιωτικοποιήσεις παιδιών, η ενδοοικογενειακή βία, το παράνομο εμπόριο όπλων.

Ξεχνούν (ή αποσιωπούν) πως είναι οι μόνοι που αυτοκαθορίζουν τον μισθό τους εις βάρος της φαντασίας τους (πώς θα τα ξοδέψουν όταν έχουν πλέον εκπληρώσει όλες τις ανάγκες ενός κοινού θνητού).

Ξεχνούν πως είναι ΑΝΘΡωποι όπως ΑΝΘΡακωρύχοι.

«DEAD MAN IS WALKING»: είναι η φωνή που ηχογράφησαν για λογαριασμό των φυλακών των Η.Π.Α., στην άγουσα προς το θάλαμο εκτελέσεως. Ίσως ακούγεται και πίσω από τις πλάτες του μάνατζερ οικονομικού τραστ.

Ανδρέας Γιαννακός

PALERMO΄S SHOOTING (του Wim Wenders)

-μια συζήτηση ανάμεσα στον Θάνατο(Dennis Hopper) και τον Φωτογράφο (Campino)-

-Οι άνθρωποι νομίζεται πως ότι αντιλαμβάνεστε είναι μοναδικό.

Ειδικά εσείς οι φωτογράφοι.

Έχετε πολλή αυτοπεποίθηση.

Μη με παρεξηγείς. Δεν είμαι εναντίον της φωτογραφίας.

Αντίθετα μου αρέσει πολύ αυτή η εφεύρεση.

Δείχνει καλύτερα από κάθε άλλο τις προσπάθειες του μόχθου μου.

-Τι εννοείς;

-“Θάνατος Εργαζόμενος”.

Έτσι έπρεπε να ονομάζονται οι πιο πολλοί φωτογράφοι.

Αιχμαλωτισμένη ζωή…

Μου αρέσει η ιδέα του αρνητικού.

Η αντίστροφη πλευρά της ζωής.

Η αντίστροφη πλευρά του φωτός.

- Οι πιο πολλές κάμερες δεν το κάνουν πια. Έχουμε προχωρήσει στο ψηφιακό σύστημα.

- Το επιχείρημά μου:

Με το ψηφιακό, περιττό να εμπιστεύεσαι αυτό που υπάρχει.

Είναι ανοιχτή πρόσκληση για παραποίηση.

Όλα γίνονται τυχαία, μπερδεμένα, θολά.

Χάνεις… την “ουσία”.

Κι εσύ… την έχεις χάσει.

Πολλές φορές Φιν.

Φοβάσαι τον υπαρκτό κόσμο.

Το αληθινό φως.

Το αληθινό σκοτάδι.

Το εποπτεύεις.

Θες να το στολίσεις.

Ή το χειρότερο. Προσπαθείς να το αναπλάσεις.

Αυτός είναι ο φόβος του θανάτου!

Ο φόβος της ζωής…είναι ο φόβος του θανάτου!

- Και τι ξέρεις εσύ για τη ζωή;

- Δεν έχεις καταλάβει την αληθινή μου φύση.

Αγαπώ τη ζωή. Την αγαπώ πολύ. Οι θνητοί δεν θα εκτιμούσατε

τη ζωή αν δεν υπήρχα εγώ.

Κι έχω βαρεθεί.

Έχω βαρεθεί που παίζω το ρόλο του κακού.

Η διαύγεια του τετελεσμένου…

Η διαύγεια του τετελεσμένου…
Η ομίχλη του γίγνεσθαι…
Ανάμεσα στους δυο ορίζοντες βρίσκεται η χώρα μας,
κυλά η ζωή μας.
Έχει το τετελεσμένο, ομίχλες και σκιές στη διαύγειά του μέσα.
Έχει το γίγνεσθαι, κοίλα τοπία που σαν ναοί φωτοβολούν
στην ομίχλη του μέσα.
Μα ποιο είναι τετελεσμένο; Ποίο το γίγνεσθαι;
Ποια είναι η χώρα μας; Και η ζωή μας;
Το ταξίδι κινά από την Τροία.
Κύκλους αμέτρητους - χρόνους δέκα - διανύσαμε γύρω από το
ιερόν πτολίεθρον πριν την ανώφελη πτώση.
Ανώφελη; Όχι. Χωρίς αυτή, το ταξίδι για την Ιθάκη δεν θα υπήρχε.
Βγήκαμε πλούσιοι από τους κύκλους της αυταπάτης.
Εισήλθαμε στη σπείρα της ζωής που αξίζει.
Εισήλθαμε από την πύλη του ονείρου. Του ονείρου που σηματοδοτεί
και διαχωρίζει το τετελεσμένο από του ταξιδιού το γίγνεσθαι.
Μα και το ταξίδι γεμάτο είναι με παραισθήσεις, αιχμαλωσίες,
μάχες, απάτες, αυταπάτες. Και ο σκοπός του καμιά δεν έχει σχέση
με αργαλειούς και πιστές Πηνελόπες.
Του ταξιδιού το γίγνεσθαι βιώνεται μόνο. Για να καταγραφεί,
πρέπει να γίνει τετελεσμένο.
Μέχρι τότε αρμενίζουμε στο τρικυμισμένο πέλαγο των σχέσεων
των ανθρώπων. Με εφόδια το πάθος, τη φαντασία, το όνειρο,
την επιθυμία.
Χωρίς ποτέ να γνωρίζουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε.
Ετούτο το ταξίδι είναι η πραγματική μας ζωή.
Η ζωή μας γίνεται γνωστή εκ των υστέρων...

του Νίκου Πάντζαλη
(που μας λείπει...)

Σκέψεις κι απορίες

Τί έχει διάρκεια;
Τί πολεμάει το χρόνο;
Ο χρόνος θα επιβάλλει τους όρους του στη ζωή;
Ή ο τρόπος της βίωσης του χρόνου;

Ερημικό

Απόψε χιόνισε πολύ
στην πολιτεία

Αγάπες και κρύσταλλα
χυμούν μες στη νύχτα

Πού να γείρω το κεφάλι
ν' ατενίσω τη σιωπή των δέντρων
ν' αγαπήσω

Πού να γείρω το κεφάλι

του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου (Δύσκολος θάνατος)

Καλύτερα πηλός

Πλάθουμε
χέρια, πόδια
ρωγμές και καμπυλώματα
Τάχα πως κατανοούμε.
Μετά
κρυφά φυσάμε πνοές
στα κλειστά βλέμματα
Κι ούτε που τ' ομολογούμε.

Xρύσα Πανταζή
http://hcasun.blogspot.com/

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ

Πρέπει να σας ομολογήσω

ότι δεν με ενθουσιάζει

η ριπή του ανέμου

που σχίζει κόκκαλα

και τα πετάει στο πεζοδρόμιο

Πάντως ότι και να γίνει

δεν θα παρασταθώ ευχαρίστως

στην κηδεία μου -- γι' αυτό

θα προφασισθώ ένα συνάχι

ότι κάνει κρύο ή ότι βρέχει

κι ότι μπορεί να κρυολογήσω

Θα προφασιστώ πονοκέφαλο

ή πονόδοντο -- ή πως έχω

ένα σημαντικό ραντεβού

με τον γιατρό μου αύριο

ή ότι είμαι "εκτός πόλεως"

Δεν είμαι από αυτούς

που τους θάβουν εύκολα

έστω ακόμα κι εν ζωή όπου

πολλοί άθαφτοι κυκλοφορούν

στους δρόμους και στα σπίτια

Από αυτό το άκρον άωτον

του ποιητικού μας λόγου εξέχει

από μνήμα πρόσφατο ρηχό

ένα χέρι που κρατάει ένα μολύβι

κι από νεκρούς και ζωντανούς

εξίσου το μισθό του διεκδικεί

Νάνος Βαλαωρίτης

ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ

Οι φωνές στο κατάστρωμα ήταν σημάδι για τη στεριά.

Κάποιος ψιθύρισε: "Αυτό που μου προσφέρεται, το φοβάμαι, κι αυτό που με αρνείται, το επιθυμώ με πάθος...".

Η βροχή ανακατευόταν με τη θάλασσα. Τα μάτια έτσουζαν και το δέρμα πονούσε σαν τη βαριά σκιά των προγόνων. Τα πανιά ήταν άδεια, τα σχοινιά σφιχτά. Οι αντένες χτυπούσαν αργά και ρυθμικά. Σταυροκοπήθηκαν. "Μακρινές οι νεφέλες της ψυχής όσο ο άνεμος γαληνεύει".

Δεν πάτησαν στο χώμα. Το ξημέρωμα τους βρήκε μεσοπέλαγα.

Αργότερα μαθεύτηκε ότι τα ίχνη τους χάθηκαν. Δεν άφησαν τίποτε γραπτό παρά λίγους στίχους, τραγουδισμένους από στόμα σε στόμα, για τα χίλια τους πρόσωπα.

Βασίλης Ρούβαλης

ΚΙ ΑΥΤΟΙ

Κι αυτοί που ήσαν κάποτε αθώοι

αυτοί που λογαριάζονταν "σκληροί"

-για τούτο και τους αγαπούσαμε-

δεν κράτησαν πολύ

Μόνο στο ύφος τους το κάτι τις

της αθωότητας παλεύει ακόμη

μα έχει πάψει να τους μοιάζει

τώρα από καιρό

όπως κι εμείς έχουμε πάψει

σ' ό,τι μας έμοιαζε να μοιάζουμε

Κι όπως ο Θόδωρος άλλοτε, το ξύλινο

ποδάρι του, βγάνω κι εγώ

βράδυ πριν πέσω, τη φωνή μου.

Νίκος Αντωνάτος

ΚΕΦΑΛΙ ΜΙΚΡΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΣΕ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

Είσαι καλός εσύ~ βλέπεις το παρελθόν κι ευχαριστιέσαι.

Κάθε μέρα το ίδιο παρελθόν: ένα κεφάλι μοναχό.

Ό,τι απέμεινε απ' το κορμί.

Σίγουρο παρελθόν.

Όμως εγώ μεγάλωσα, έχω πεθάνει πια

Κι ακόμα δεν απέκτησα κορμί.

Αυτό ποτέ σου δεν το είδες.

Είχα για λίγο μοναχά τις νύχτες που κοιμόσουν

Μα μου το σπάραξαν

Γυναίκες, άντρες και παιδιά

Ολόκληρες πατρίδες αυταπάτες

Θηρία πέρασαν

Τις νύχτες που εσύ κοιμόσουν

Μεσ' το δικό μου παρελθόν

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ