«Αυτές τις μέρες διάβαζα δημοτικά τραγούδια
για τ' άθλα των κλεφτών και τους πολέμους
Πράγματα συμπαθητικά, δικά μας, γραικικά.
Διάβασα και τα πένθιμα για το χαμό της πόλης.
Πήραν την πόλιν, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη.
Και τη φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν
ζερβά ο βασιλιάς και δεξιά ο Πατριάρχης
ακούστηκε κι είπε να πάψουν πια.
Πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα Βαγγέλια.
Πήραν την πόλιν, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη.
Όμως εκείνο που με άγγιξε πιο πολύ
ήταν το άσμα το Τραπεζούντιο με την παράξενή του γλώσσα
και με τη λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων
που ίσως όλο πίστευαν πως θα σωθούμε ακόμη.
Μα αλίμονο μοιραίον πουλίν
από την πόλη έρτε
μες σο φτερούλιν' αθ εν' χαρτίν περιγραμμένον
κι ουδέ σην άμπελον κονεύ μηδέ σο περιβόλιν
επήεν και εκόνεψεν σου κυπαρίσσ' τη ρίζαν.
Οι αρχιερείς δε δύνανται ή δε θέλουν να το διαβάσουν
Σέρας υιός γενήκασεν αυτός που το παίρνει το χαρτί
Και το διαβάζει κι όλο φύρεται
Σίτα αναγνώθ' σίτα να κλαίει
Σίτα να κρούει την κάρδιαν
Να αλί εμάς να βάι εμάς
η Ρωμανία πάρθεν.»

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

το γεγενημένον εκ της σαρκός, σαρξ εστί και το γεγενημένον εκ του Πνεύματος πνεύμα εστί, Ιω. 3,6

Γράφουμε, καταθέτουμε την ψυχή μας, δεν είμαστε του κόσμου, περίεργοι λένε ότι είμαστε, δεν βολευόμαστε, δεν είμαστε οι μόνοι, αυτόν τον τρόπο βρίσκουμε, με τις λέξεις, πιο δύσκολο- πιο εύκολο; ποιος θα το πει; καθένας και άλλη φύση, αλλά κάπου κάπου συναντάμε τον άλλον, μετά τον χάνουμε, τον ξαναβρίσκουμε, φιδωτά ποτάμια οι λέξεις μας, σύμβαση είναι οι λέξεις, ο καημός μόνο υπάρχει, το έτερον αναζητούμε, ευτυχώς δεν το βρίσκουμε, κι έτσι αύριο πάλι στον αγώνα, το πρόσωπό μου ψάχνω και δεν θα το βρω, ίσως βρω εσένα, ίσως τον ουρανό, ίσως έχω ήδη φύγει από δω και περιμένω το σαρκίο μου, αφύσικο πλάσμα θα μου πουν, αφύσικο να αγωνιάς για τον κόσμο όλο, το μέρος προς το όλον ή από το όλον το μέρος; Κι αν το μέρος είναι πύκνωση του όλου, εσαεί αγώνας για το όλον, το άλλο, μια ελεγεία, ένα βλέμμα, του παντός δια παντός, τα λόγια μας κάποτε θα στεγνώσουν, θα ξεθωριάσει η εικόνα, τη θλίψη θα κουβαλάμε της απώλειας, του άλλου που δεν προλάβαμε να τον έχουμε, που δεν αγγίξαμε, που δεν είδαμε ούτε καν εν εσόπτρω, δεν είμαι δούλος της σάρκας αλλά δια της σαρκός το πνεύμα, δεν είμαι χιλιαστής του έρωτα, δεν είμαι εδώ, δεν είμαι εκεί, πορεύομαι και μ ακολουθούν και την πορεία άλλων ακολουθώ

Μ.Π