Τρίτη 3 Ιουλίου 2007

Πάντα στο θάνατό μας παίρνουμε τα βουνά





Πάντα στο θάνατό μας παίρνουμε τα βουνά



Πάντα σέρνουμε τη σιωπή πίσω μας



σαν ξεραμένο χόρτο του καλοκαιριού



Οι γιορτές τελειώσαν από χρόνια



Κοιμόμαστε ως συνήθως



Ξυπνάμε ως συνήθως



Που και που θυμόμαστε να πεθάνουμε



και παίρνουμε τα βουνά.



Οι αγάπες που μας δοκίμασαν



μας άφησαν ενθύμιο τη νύχτα τους



Το τραγούδι τώρα ρηχό



Οι φίλοι δεμένοι πισθάγκωνα



το πρόσωπό σου,το πρόσωπό σου



βροχή από ξένες στιγμές.



Που και που θυμόμαστε να πεθάνουμε



και παίρνουμε τα βουνά.



Ποιός νάξερε ότι τα τρελλά μας ταξίδια



οι ατίθασοι έρωτες



τα καλοκαίρια που φεύγαμε μόνοι στον κόσμο



οι χειμώνες που δεν μαζευόμασταν πουθενά



Ποιός νάξερε



ότι θα κρατούσαν τόσο λίγο



ότι θ'αφευγαν τόσο μουλωχτά και δόλια



Που και που θυμόμαστε να πεθάνουμε



και παίρνουμε τα βουνά.







Παίρνουμε ότι μας έχει απομείνει



τις μνήμες,



τα διαλυμμένα όνειρα,



και ξεφορτώνουμε



ξεφορτώνουμε με τις ώρες τα μπάζα μας



Μ.Π